Halverwege dit jaar wees mijn baas me erop dat ik nog 170 uur vakantie had staan, en dat het toch echt wel de bedoeling was dat ik dat dit jaar opmaakte. Omdat ik 32u/wk. werk, betekende dit ruim 5 weken vakantie. Dat bood de mogelijkheid, mits goed gepland, om weer eens wat langer weg te gaan.

De laatste keer dat ik een grotere reis maakte was alweer in 2007, naar Nepal en Tibet. Het werd dus wel weer eens tijd. Bovenaan het reislijstje staat Mali, maar dat is op dit moment niet veilig. Dus kwam nummer 2 in beeld: India. Ik heb ooit op 200 meter van de Indiase grens gestaan (in Nepal), maar ben er nog nooit geweest. En India voldoet aan de belangrijkste eisen: bereisbaar, betaalbaar, mooi weer, veel te zien.

Lonely Planet

Met een geleende Lonely Planet ben ik een eerste route gaan plannen. Omdat ik volgens planning in de winter zou gaan, was de keuze voor het zuiden als snel gemaakt. Het noorden van India heeft in de winter te maken met sneeuwval, afgesloten wegen en sporen en onbereikbare dorpen. Bovendien lijken Noord-India en Zuid-Nepal (logischerwijze) erg op elkaar, en vind ik de gedachte om begin december op een palmbomenstrand plaats te nemen erg aanlokkelijk.

Met veel zoeken en vergelijken, het inzetten van een kortingsbon wegens een niet gemaakte eerdere vlucht en extra korting wegens het 10-jarig bestaan van de desbetreffende boekingssite, kon ik een ticket naar New Delhi vv. boeken voor €377,-. En toen was er een datum: van 26 november tot 23 december zit ik in India.

Gedoe

Bij grotere reizen hoort ook altijd groter gedoe: visums, vaccinatie, medicijnen, etc. Gelukkig is een visum voor India tegenwoordig online te regelen. Niet heeel makkelijk (3 pagina’s invulvelden waaronder volledige naam vader en moeder, scan van pasfoto op formaat x, niet groter dan net iets te weinig kb., scan paspoort in formaat y met een andere bestandsgrootte, etc.), maar altijd beter dan 2x naar de ambassade en daar formulieren invullen. Na 2 dagen en $48 was het visum binnen.

Volgende stap waren de prikken. Omdat ik relatief recent nog gevaccineerd ben, hoopte ik erop dat dit mee zou vallen, maar helaas, volgens de lieve dame van de GGD mochten er alsnog 3 injecties in: DTP (difterie, tetanus, polio), Hepatitis A en BMR (bof, mazelen, rode hond). Plus een doosje malariapillen.

Omdat ik in India vooral per trein wil reizen wil reizen, en Indiase trein vaak ver van tevoren uitverkopen, wilde ik alvast de grootste verplaatsingen boeken. Dat kan tegenwoordig makkelijk online via de website van de Indian Railway Catering and Tourist Corporation, IRCTC. Daarvoor moet je weer een uitgebreid formulier invullen, inclusief mobiel telefoonnummer. Een Indiaas mobiel telefoonnummer. Verplicht.
Gelukkig ben ik niet de eerst westerling die tegen dit probleem aanloopt en heeft de Man in seat 61 een uitgebreide handleiding geschreven over hoe je als buitenlander online Indiase treintickets kan boeken. Het proces behelst onder meer het invullen van een fake telefoonnummer en het versturen van een scan van je paspoort (dat ik gelukkig nog had voor de visumaanvraag) naar de klantenservice van de IRCTC. Die natuurlijk niet antwoordt. Ook niet na herhaalde herinneringen. Gelukkig heb ik connecties in India waarvan ik vast wel even een mobiel nummer mag lenen. Het eerst vleugje Indiase bureaucratie is gelukkig binnen.

James Bond

Omdat een visumaanvraag vereist dat je een adres in India hebt, en het me sowieso wel een goed idee leek voor de eerste nacht alvast onderdak te regelen, heb ik in Delhi een kamer geboekt in een hotel met de geweldige naam Grand Godwin (weet je wie er ook een groot rijk wilde? 😉 ) Als je op hun eigen site een Executive room boekte (à €22/nacht, zó executive is het nou ook niet), krijg je het ontbijt er gratis bij, en komen ze je ophalen van het vliegveld. Dat laatste vond ik wel een fijn idee: na een nachtvlucht het vliegveld uitstappen en bestormd worden door touts en taxichauffeurs van allerlei allooi is leuk voor de couleur locale, maar minder leuk om echt mee om te moeten gaan.

Na mijn boeking kreeg ik een keurige bevestigingsmail, die na een dag werd opgevolgd door een mail over de airport pickup. Wegens vervelende ‘misverstanden’ in het verleden, krijgt nu iedere gast die opgehaald wordt op het vliegveld zijn eigen geheime wachtwoord dat alleen hij en de chauffeur weten. Ik verheug me nu al op de James Bond-achtige scene op het vliegveld.

Nog 15 nachtjes slapen en dan stap ik op het vliegtuig. Ik heb inmiddels een recentere Lonely Planet gekocht, een uitgebreidere route uitgestippeld en een paklijst gemaakt. En een reisblog dus. Op deze plek hoop ik jullie op de hoogte te houden van mijn vorderingen.