Na een lekker ontbijtje van mijn homestay-mama (wel spicy!) en een dutje ben ik Allepey gaan verkennen. Mijn homestay ligt op de ideale plek, tussen het north canal en south canal, waartussen zich het centrum bevindt, en op 800 meter van de boat jetty, maar toch in een rustige achterafwijk. De eerste indruk van Allepey is niet erg positief. Een beetje saaiig provinciestadje met gewone winkels (potten en pannen, supermarktachtigen, etc.), opvallend weinig restaurants en eigenlijk geen bezienswaardigheden. Hier was ik dus snel uitgekeken.

Ghats

De enige reden voor toeristen om naar Allepey te komen, zijn de backwaters van Kerala. De provincie Kerala ligt ingeklemd tussen aan de ene kant de oceaan en aan de andere kant de Western Ghats, een bergketen. Het gebied hiertussen is een wirwar van eilandjes, kanalen, meren en meertjes, stukken moeras, etc., gevuld met grotendeels brak water, de zogenaamde backwaters. De belangrijkste industrie van Kerala is dan ook visvangst. Langs de oevers is de natuur enorm weelderig, zeg maar 50 tinten groen, en ook het water zelf is begroeid met allerlei drijvende planten. De slogan van Kerala is ‘Gods own country’, wat een beetje pompeus is, maar à la. In dit geval ook slechts één God en niet duizenden, Kerala is in tegenstelling tot de rest van India overwegend Christelijk en niet Hindoeïstisch.

Er zijn grosso modo drie manieren om de backwaters te bezoeken: een kano-tour van een halve of hele dag die voert langs de kleinere kanaaltjes en eilanden, met bezoek aan een of meer vissersdorpjes, met een traditionele Keralaanse rieten houseboat waar je een kamer voor 1 of 2 dagen kan huren en die rondvaart over de wat grotere kanalen, of met je ‘eigen’ privé houseboat met kapitein en kok, waarbij je zelf kunt bepalen waar je naartoe wilt. Die laatste optie is natuurlijk verreweg het duurste. Ik had mijn oog laten vallen op een groeps-houseboat-tour, in mijn eentje leek me los van de prijs ook wat ongezellig.

Backwaters

Allepey is hét grote centrum van de ‘houseboat-industrie’, vanuit hier vertrekken meer dan 200 boten de backwaters in. Elk hotel en guesthouse kan je een tour aanbieden, vaak op hun eigen houseboat. Ik heb dus bij aankomst de mogelijkheden en mijn wensen doorgenomen met mijn homestay-gastheer. Ik had een beetje de pech dat half tot eind december het hoogste hoogseizoen is in Kerala en de keuze dus beperkter en prijzen hoger zijn, maar host José zou kijken wat hij kon regelen.

‘s Avonds gaf hij een update: een groepstour was niet meer op korte termijn te regelen. Maar in zijn andere guesthouse zat een stel met dezelfde wensen als ik. Als we een privé-houseboat zouden delen, konden we de kosten drukken en hadden we toch wat we wilden. Dat klonk als een prima idee, dus akkoord gegaan.

De boot zou de volgende dag om 11u. vertrekken vanaf een aanlegpunt net iets buiten Allepey. Het guesthouse van het Indiase stel Judie en Kunan was om de hoek, dus een riksja gedeeld naar de aanlegplek. Zij waren op huwelijksreis, dit was hun eerste stop. Ik weet niet of ik op huwelijksreis mij erbij zou willen hebben (of, nouja, je snapt wat ik bedoel), maar zij vonden het prima. De houseboat zag er goed uit met mooie ruime kamers met eigen badkamer en een aardige kapitein en kok. Met de kok, Kumash, was ik al snel maatjes: hij rookt ook, maar dat mocht hij van zijn baas de kapitein niet tijdens werktijd. Nu kon hij mooi sigaretten van mij bietsen op het achterdek terwijl zijn baas voorin zat te sturen.

Sneekermeer

De tour zelf was helaas de grootste deceptie van mijn reis in India. Ik had me ingesteld op kleine watertjes, veel natuur, rust, vissersdorpjes, maar in de praktijk was het in een file van houseboats een stuk over het druk bewoonde kanaal tussen Allepey en het grootste meer van Kerala (formaatje Sneekermeer) varen, rondje om dat meer, zelfde kanaal weer terug, aanleggen op een plek krap een kilometer van waar we vertrokken waren. Daar maakten de kapitein en kok zich na het eten uit de voeten om in het café te gaan zitten kaarten met andere houseboatstaff (we lagen tussen zeker 10 andere houseboats). ‘s Ochtends na het ontbijt voeren we datzelfde kanaal nog een keer heen en terug en legden daarna weer aan bij Allepey. Op mijn vraag of we ook nog écht de backwaters in zouden gaan kreeg ik als reactie dat ik dan maar een privé-boot had moeten huren. Dat dit een privé-boot wás die we deelden deed niet ter zake. Judie en Kunan vonden het allemaal prima, ik bleef met nogal een kater achter.

Nadat we weer aangelegd waren met Judie en Kunan een riksja gedeeld naar het busstation van Allepey. Ik had besloten door te gaan naar Cochin, de tweede stad van Kerala, vanwaar de dag erna ook mijn vliegtuig terug naar Delhi zou vertrekken. Judie en Kunan zouden verder reizen naar Munnar. Bij het busstation stond mijn bus al klaar, die van hun zou pas om half drie vertrekken. Maar als ze mee zouden reizen naar Cochin konden ze overstappen op de bus naar Munnar die 1x/uur gaan. Dit was weer een lokale bus, maar dan op z’n zuid-Indiaas: zonder ramen! Heerlijk om in de bus met 32 graden met je armpje uit het raam te zitten.

Na een klein uurtje stonden we op het busstation van Cochin. Ik wilde daar afscheid nemen van Kunan en Judie, maar zij besloten ter plekke ook maar een dagje in Cochin te blijven en de dag erna door te reizen. Ik kreeg de indruk dat ze het allemaal een beetje eng vonden, dat gereis en het wel prettig vonden een ervarener iemand bij zich te hebben. Ik vond het wel handig iemand bij me te hebben die Hindi spreekt, dat onderhandelt net iets makkelijker.

Cherai beach

Na ieder in een eigen guesthouse te hebben ingecheckt (zij moesten en zouden airco, dat had het guesthouse dat ik had geboekt niet) samen geluncht. Zij wilden daarna graag naar het strand. Het stadsstrand van Fort Cochin, het historische centrum, is niet veel soeps, maar aan de overkant op Vypin island ligt het beroemde Cherai beach met veel luxe resorts en een Goa-achtige kustlijn. Daarvoor moest je dan wel eerst met de ferry over en daarna nog 25km. met bus of riksja naar het strand. Ik gaf aan daar niet zo’n zin in te hebben, ik had mijn portie strand in Goa al gehad en wilde graag wat meer van Cochin zien. Ze besloten toch maar (weer) met mij mee te gaan, maar rond 16u bedachten ze zich en vertrokken toch naar het strand (waar ze nooit aangekomen zijn, hoorde ik achteraf). Ik was eerlijk gezegd blij om van ze af te zijn, ben toch erg gehecht aan mijn eigen tempo en manier van dingen doen merk ik.

Fort Cochin is een erg leuke plek, misschien wel een van de leukste plekjes die ik bezocht heb. Compact en toch ruimtelijk opgezet, niet zo druk, veel mooi koloniaal erfgoed dat in tegenstelling tot veel andere plaatsen wél goed onderhouden wordt, goede en goedkope (vis)restaurants, etc. Na een nachtje in mijn guesthoude met de liefste beheerdster van heel India (in ieder geval die ik heb ontmoet), heb ik mijn laatste dag besteed aan het Nederlands erfgoed uit de VOC-tijd.: de Dutch cemetery, het VOC-kantoor en het ‘Dutch palace’. Mooie voorbereiding voor straks wanneer alles weer ‘Dutch’ is 🙂

Vluchtstress

Om 20.15u zou mijn vlucht van Cochin naar Delhi zijn, daarna zou ik de volgende ochtend via Parijs naar Amsterdam terugvliegen. Ik was de avond tevoren in een restaurant in gesprek geraakt met een Duitser die net was aangekomen in Cochin en min of meer mijn trip zou gaan maken, maar dan in omgekeerde richting. Bij hem gecheckt hoe lang je erover doet van Fort Cochin naar de airport. Een half uurtje volgens Andreas. Op basis van die informatie bedacht dat als ik om 17u. zou vertrekken, ik ruim op tijd bij de luchthaven zou zijn, daar nog iets kon eten en dan op het vliegtuig zou stappen.

Om half vijf zat ik dus nog rustig aan een pineapple juice in een café aan de boulevard. Toch maar even op Google maps gecheckt of er geen files o.i.d waren op weg naar de luchthaven. En toen zag ik dat deze rit geen half uurtje, maar anderhalf uur zou zijn. Buiten de spits. Andreas had blijkbaar een wat afwijkend tijdsbesef, en ik had ineens stress. Snel afgerekend en als een speer terug naar guesthouse om mijn backpack op te pikken, Über besteld en op weg gegaan. Natuurlijk zaten we midden in de spits met veel files, omleidingen, ongelukken, etc. Hoewel het geen enkele zin heeft, gingen onderweg allerlei doemscenario’s door mijn hoofd; als ik deze vlucht zou missen, was dat bestwel een beetje erg vervelend geweest.

Om 19.10u stond ik eindelijk voor de domestic terminal van Cochin airport. Waar me werd meegedeeld dat alle vluchten van Air India, ook lokale, vertrokken van de international terminal. Een sprintje getrokken naar de andere terminal, wat ongetwijfeld een koddig gezicht moet zijn geweest: een boomlange Hollander op slippers met een backpack op zijn rug en een op zijn buik, slalommend tussen trolleys, Indiërs en andere obstakels.

Gelukkig bleek Cochin airport een heel overzichtelijk luchthaventje te zijn, formaat Eindhoven airport. Bij de incheckbalie stonden geen wachtenden, kon snel een boarding pass worden geproduceerd en ook de security ging vlotjes. Hoewel ze hier wel allebei mijn aanstekers in beslag namen, ondanks mijn trucjes. Om kwart voor acht stond ik alsnog bij de juiste gate.

Het vliegtuig naar Delhi was een ouwetje: oranje bekleding met bloemetjes, gerafelde vloerbedekking, vlekken op de stoelen, muffig. Maar het vloog en ik zat er in’shallah in. Tegen half twaalf landden we op Indira Ghandi Internatioal Airport en ben ik in een prepaid taxi gesprongen naar mijn hotel vlakbij de airport. Dit hotel bleek een shithole zonder ramen, smerige badkamer, kapotte airco etc, maar eigenlijk kon me dat niet meer schelen. Snel een biertje gedronken en gaan slapen.

Incredible India

Terwijl ik dit typ zit ik in de Cityhopper van Parijs Charles de Gaulle naar Amsterdam voor het laatste stukje van de trip. Ik denk dat er nog wel een blogje volgt met terugblik, lessons learned en tips voor toekomstige India-gangers. Wat ik wel weet is dat dit van al mijn trips de zwaarste tot nu toe was. De moeite die het soms kost om de simpelste dingen geregeld te krijgen, de chaos, de smerigheid en schrijnende armoede maken India geen makkelijk land om te bereizen. Tegelijkertijd is India ongelooflijk bijzonder, spectaculair mooi en is het gevoel je over te (moeten) geven aan de chaos iets dat me denk ik voor altijd zal veranderen. De slogan die India voor zichzelf heeft uitgekozen is uitermate treffend: Incredible India.